ഭഗവദ്ഗീത( part 17)

അദ്ധ്യായം മൂന്ന് :  കര്മ്മയോഗം

ശ്ലോകം 26

നബുദ്ധിഭേദം ജനയേത്
അജ്ഞാനാം കര്മ്മ സംഗിനാം
ജോഷയേത് സര്വ്വ കര്മ്മാണി
വിദ്വാന് യുക്തഃ സമാചരന്.

അര്ഥം :

ഒരു ജ്ഞാനി, ഫലേച്ഛയോടെ കര്മ്മം ചെയ്യുന്ന അവിവേകികള്ക്ക്, സംശയവും തെറ്റിദ്ധാരണയും ഉളവാക്കരുത്. ആത്മാനുഭവമുള്ള ജ്ഞാനി യോഗയുക്തനായി താന് തന്നെ കര്മ്മത്തെ യഥാവിധി ചെയ്ത് അവരെ കൊണ്ട് സര്വ്വ കര്മ്മങ്ങളും ചെയ്യുകയാണ് വേണ്ടത്.

ഭാഷ്യം :

അര്ജ്ജുന, അമ്മയുടെ മുലപ്പാല് മാത്രം കുടിക്കാന് പ്രായമുളള ഒരു ശിശു ദഹിക്കാന് പ്രയാസമുള്ള ആഹാരം എങ്ങിനെയാണ് കഴിക്കുക? അതുകൊണ്ട് അങ്ങിനെയുള്ള ആഹാരം അതിനു കൊടുക്കാന് പാടില്ല. അതു പോലെ കര്മ്മംചെയ്യാനുള്ള ശക്തി കഷ്ടിച്ചു മാത്രം ലഭ്യമയിട്ടുള്ളവരോട് ആത്മജ്ഞാനി നേരമ്പോക്കിനായിപ്പോലും കര്മ്മരഹിതനാകണമെന്ന് പറയാന് പാടില്ല. ആത്മജ്ഞാനിയായവന് സല്കര്മ്മങ്ങള് ചെയ്യുന്നതിനുവേണ്ടി നേതൃത്വം അവര്ക്ക് കൊടുക്കുകയും, മഹത്തായ കര്മ്മങ്ങളുടെ മാഹാത്മ്യത്തെപ്പറ്റി പ്രകീര്ത്തിച്ച് അവരെ കേള്പ്പിക്കുകയും, നിസ്വാര്ത്ഥമായ കര്മ്മങ്ങളുടെ മാതൃക സ്വന്തം പ്രവര്ത്തികളില് കൂടി അവര്ക്ക് കാണിച്ചു കൊടുക്കുകയാണ് വേണ്ടത്. രാജാവിന്റെയും രാജ്ഞിയുടെയും വേഷഭൂഷാദികള് അണിഞ്ഞു പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന ഒരു നടന് പുരുഷനായും സ്ത്രീയായും കാണികളെ രസിപ്പിക്കുന്നതല്ലാതെ, തന്റെ മനസ്സില് പുരുഷനെന്നും സ്ത്രീയെന്നും ഉള്ള ഭേദ ചിന്ത ഇല്ലാത്തവനായി ഇരിക്കുന്നത് പോലെ, ലോക സംഗ്രഹത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള കര്മ്മങ്ങള് ചെയ്യുന്ന ഒരു സത്യദര്ശി ഒരിക്കലും കര്മ്മ ബന്ധത്തില്പ്പെട്ട് ഉഴലുകയില്ല.

അദ്ധ്യായം മൂന്ന് :  കര്മ്മയോഗം

ശ്ലോകം27

പ്രകൃതേഃ ക്രിയമാണാനി
ഗുണൈഃ കര്മ്മാണി സര്വ്വശഃ
അഹങ്കാരവിമൂഢാത്മാ
കര്ത്താഹമിതി മന്യതേ

അര്ഥം :

എല്ലാ നിലയിലും പ്രകൃതിഗുണങ്ങള്ക്ക് അനുസരണയായിട്ടാണ് കര്മ്മങ്ങള് ചെയ്യപ്പെടുന്നത്. എന്നാല് അഹങ്കാരം കൊണ്ട് മൂഢ ബുദ്ധിയായവന് അവയെ ഞാന് ചെയ്യുന്നു എന്ന് വിചാരിക്കുന്നു.

ഭാഷ്യം :

മറ്റൊരാളുടെ ഭാരമാണ് തലയിലേറ്റുന്നതെങ്കിലും ആ ഭാരം കൊണ്ട് നമ്മുടെ തല താണ്പോവുകയില്ലേ? അതുപോലെ ദുഷ്കര്മ്മങ്ങളും സല്കര്മ്മങ്ങളും പ്രകൃതിഗുണങ്ങളില് (സത്വം, രജസ്സ്, തമസ്സ്. ) നിന്നാണുണ്ടാകുന്നതെങ്കിലും , മായാ മോഹം കൊണ്ട് അതിന്റെ കര്ത്തൃത്വം തനിക്കാണെന്ന് മൂഢന്മാര് സങ്കല്പ്പിക്കുന്നു. അസഹിഷ്ണുവും അഹങ്കാരിയും സ്വാര്ത്ഥനും ഹ്രസ്വദര്ശിയും വിഡ്ഢിയുമായ ഒരുവനോട് ആദ്ധ്യാത്മജ്ഞാനത്തിന്റെ ഗൂഢതത്വങ്ങള് വെളിവാക്കരുത്.
ഇപ്പോഴത്തേക്ക് ഇത്രയും മതി. അര്ജ്ജുന നിന്റെ നന്മക്കു വേണ്ടി ഇനി ഞാന് പറയുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകേള്ക്കുക.

അദ്ധ്യായം മൂന്ന് :  കര്മ്മയോഗം

ശ്ലോകം 28

തത്വവിത്തു മഹാബാഹോ

ഗുണകര്മ്മവിഭാഗയോഃ

ഗുണാ ഗുണേഷു വര്ത്തന്തേ

ഇതി മത്വാ ന സജ്ജതേ

ശ്ലോകം29

പ്രകൃതേര്ഗുണസംമൂഢാ

സജ്ജന്തേ ഗുണ കര്മ്മസു

താനകൃത്സ്നവിദോ മന്ദാന്

കൃത്സ്നവിന്ന വിചാലയേത്

അര്ഥം :

അല്ലയോ മഹാബാഹോ, ഗുണവിഭാഗത്തിനും കര്മ്മവിഭാഗത്തിനുമുപരി ആത്മാവിനെ വേര് തിരിച്ചറിയുന്ന ആളാകട്ടെ, ഇന്ദ്രിയഗുണങ്ങള് വിഷയഗുണങ്ങളില് പ്രവര്ത്തിക്കുന്നു എന്നു മനസ്സിലാക്കി ഞാന് ചെയ്യുന്നു, ഞാന് അനുഭവിക്കുന്നു, എന്നിങ്ങനെ അവയുമായി കൂടിച്ചേര്ന്നു കുഴങ്ങുന്നില്ല.

പ്രകൃതിഗുണങ്ങളാല് മോഹിപ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നവര് ‘ഞങ്ങള് ഫലത്തിനായി കര്മ്മംചെയ്യുന്നു’ എന്നു വിചാരിച്ച് അതില് അഭിമാനിക്കുന്നു. കര്മ്മത്തില് സക്തിയുള്ളവരും കര്മ്മഫലത്തെ മാത്രം ദര്ശിക്കുന്നവരും മന്ദബുദ്ധികളുമായ ആ മൂഢന്മാരെ, എല്ലാം അറിയുന്ന ആത്മജ്ഞാനി വല്ലാതെ പിടിച്ചുകുലുക്കരുത്.

ഭാഷ്യം :

അര്ജ്ജുന പ്രകൃതിയിലെ ഗുണ വിഭാഗങ്ങളാണ് കര്മ്മ വിഭാഗത്തെ നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. പ്രകൃതിയുടെ പരിണാമത്തില് നിന്നുടലെടുക്കുന്ന കര്മ്മങ്ങള് ജ്ഞാനിയായ ഒരുവനെ ഒരിക്കലും ബാധിക്കുന്നില്ല. അഹംഭാവത്തിന്റെ അര്ത്ഥശൂന്യത മനസ്സിലാക്കിയ അവന് അതില് നിന്നു നിശ്ശേഷം മോചിതനാണ്. തൃഷ്ണയില് നിന്നും മോചിതനായ ജ്ഞാനി ഗുണാതീതനും കര്മ്മാതീതനുമായി ഉയര്ന്നിട്ടു അവന്റെ ശരീരത്തിലിരുന്നു കൊണ്ട് തന്നെ കര്മ്മങ്ങള് സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നു. സൂര്യകിരണങ്ങളുടെ പ്രകാശം കൊണ്ടാണ് ലോകം മുന്നോട്ട് നീങ്ങുന്നതെങ്കിലും ലോകത്തിലെ യാതൊരു സംഭവവും സുര്യനെ ബാധിക്കാത്തതുപോലെ മനുഷ്യരൂപത്തില് കാണുന്ന തത്വവിത് (ആത്മാവിനെതിരിച്ചറിയുന്ന ആള്) ഒരിക്കലും കര്മ്മങ്ങള് ബന്ധിതനാകുന്നില്ല.

പ്രകൃതിയുടെ വശീകരണത്തില് പെടുകയും പ്രകൃതിഗുണങ്ങളാല് മായാമോഹിതരാവുകയും ചെയ്യുന്നവര് കര്മ്മത്തിന്റെ ചുഴിയിലേക്ക് വലിച്ചിഴയ്ക്കപ്പെടുന്നു-. ഇന്ദ്രിയങ്ങള് പ്രകൃതിഗുണങ്ങളുടെ ആകര്ഷണത്തില്പെട്ട് സജീവമാകുമ്പോള് അവകള് നടത്തുന്ന കര്മ്മങ്ങളൊക്കെ ‘ഞാന് നടത്തുന്നു ‘ എന്നു പാമരന്മാര് വിചാരിക്കുന്നു. അങ്ങിനെയുള്ളവരെ ചലിപ്പിക്കാതിരിക്കുവാന് സമ്പൂര്ണ്ണജ്ഞാന സമ്പന്നന് മനസ്സിരുത്തണം.

അദ്ധ്യായം മൂന്ന് :  കര്മ്മയോഗം

ശ്ലോകം30

മയി സര്വ്വാണി കര്മ്മാണി

സംന്യസ്യാദ്ധ്യാത്മ ചേതസാ

നിരാശീര്നിര്മ്മാമോ ഭൂത്വ

യുദ്ധ്യസ്വ വിഗതജ്വരഃ

അര്ഥം :

അല്ലയോ അര്ജ്ജുന, സകലകര്മ്മങ്ങളേയും എന്നിലര്പ്പിച്ചിട്ട്, മനസ്സിനെ പരമാത്മാവിലര്പ്പിച്ച് നിഷ്കാമനും മമതയില്ലാത്തവനും വ്യസനത്തെ ത്യജിച്ചവനുമായി യുദ്ധം ചെയ്താലും.

ഭാഷ്യം :

ആകയാല് വിഹിതമായ എല്ലാ കര്മ്മങ്ങളും സമ്പൂര്ണ്ണമായി എന്നില് സമര്പ്പിച്ചുകൊണ്ട് ചെയ്യുക. അപ്പോഴോക്കെയും നിന്റെ മനസ്സ് എന്നില് തന്നെ ഏകാഗ്രമായി ഉറപ്പിച്ചിരിക്കണം. “ഇതാണ് കര്മ്മം, ഞാനാണ് ഇത് ചെയ്യുന്നത്, ഞാന് ഇത് ചെയ്യും. ” എന്ന വിധത്തിലുള്ള അഹന്ത ഒരിക്കലും മനസ്സില് തോന്നരുത്. ശരീരത്തോട് ഉള്ള താല്പര്യം അവസാനിപ്പിക്കണം. ആഗ്രഹങ്ങളെല്ലാം കൈവെടിയണം. അതിനുശേഷം വന്നു ചേരുന്ന എല്ലാ ഇന്ദ്രിയ വിഷയങ്ങളും അനുഭവിച്ചു കൊള്ളുക. ഇനി വില്ല്കൈയ്യിലെടുക്കുക. തേരില് കയറി ശാന്തവും ദൃഢവും ആയ മനസ്സോടുകൂടി ക്ഷാത്രധര്മ്മം പാലിക്കുക. അപ്രകാരം നിന്റെ കീര്ത്തി ലോകത്തെങ്ങും പരക്കട്ടെ. തിന്മയുടെ നിരന്തരമായ പീഡനത്തില്നിന്ന് ലോകത്തെ രക്ഷിക്കുക. അല്ലയോ പാര്ത്ഥ, സംശയങ്ങളെല്ലാം ദൂരെ അകറ്റുക. യുദ്ധത്തെപ്പറ്റി മാത്രം ചിന്തിക്കുകയും സംസാരിക്കുകയും ചെയ്യുക.

തുടരും ...

**കടപ്പാട്  ഗുരു പാരമ്പരയോട് **